O Tόλης Βοσκόπουλος ανέδειξε τον κυρίαρχο ρόλο του τραγουδιστή ως σόουμαν, αποκολλώντας τον οριστικά από την καθηλωτική καρέκλα του λαϊκού πάλκου.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 το κλασικό λαϊκό τραγούδι και οι επιφανείς εκπρόσωποί του αποσύρονται διακριτικά από τις πίστες των νυχτερινών κέντρων. Δεν είναι μόνο η απόφαση του Καζαντζίδη να εγκαταλείψει τα λαϊκά πάλκα. Είναι και η στροφή που γίνεται στη μουσική θεματολογία.
Είναι φανερό πως το κοινό της νυχτερινής Αθήνας ζητά κάτι καινούργιο, κάτι φρέσκο και θα το βρει στο πρόσωπο ενός νεαρού παιδιού από την Παλιά Κοκκινιά, που βρήκε το δρόμο προς την αναγνώριση ακολουθώντας μια διαδρομή σχεδόν ηρωική – παλεύοντας με έναν αποτυχημένο γάμο, με τη φυματίωση αλλά και με τις απανωτές απορρίψεις που συνήθως υπάρχουν στην αρχή κάθε καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας. Τι καινούργιο έφερε ο Τόλης Βοσκόπουλος στις πίστες και στη δισκογραφία της εποχής;
Ανέδειξε τον κυρίαρχο ρόλο του τραγουδιστή ως σόουμαν, αποκολλώντας τον οριστικά από την καθηλωτική καρέκλα του λαϊκού πάλκου. Έδωσε έμφαση στην κίνηση και στην σκηνική παρουσία. Ερμήνευσε με ένα δικό του πρωτότυπο τρόπο τραγούδια που έμειναν κλασικά.
Η δεκαετία του ’70 του ανήκει δικαιωματικά και μέσα σε αυτή τη δεκαετία κατάφερε να δημιουργήσει έναν πραγματικό μύθο που δεν ξεθώριασε ποτέ. Δεν διέθετε την στεντόρεια φωνή του Καζαντζίδη αλλά είχε το σπάνιο χάρισμα της ερμηνείας, ήταν ένας συναρπαστικός αφηγητής των τραγουδιών και αγαπήθηκε όσο λίγοι από το κοινό του λαϊκού τραγουδιού.
Η αυλαία για αυτόν τον σπουδαίο ερμηνευτή είναι αυλαία για μια ολόκληρη εποχή που δεν θα επιστρέψει. Θα θυμόμαστε πάντα το κομψό λίκνισμά του, την σπαθάτη κίνηση και το εκφραστικό τίμπρο της φωνής του. Θα τον θυμόμαστε σαν τον απόλυτο βασιλιά στις μικρές ώρες που ξεφάντωνε και ευφραινόταν μια ολόκληρη κοινωνία.
ΠΗΓΗ: fosonline.gr
