Η εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο «τσάκισε» κυριολεκτικά τους Έλληνες. Το Παλαιόκαστρο και το Νεόκαστρο έπεσαν στα χέρια του ενώ οι Έλληνες διαλύθηκαν στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας. Ο Παπαφλέσσας έκανε μία προσπάθειά να σταματήσει τον «Μπραΐμη» στο Μανιάκι της Μεσσηνίας. Αυτή η μικρή εστία αντίστασης έσβησε στις 20 Μαΐου του 1825. Ύστερα από επτάωρο αγώνα και οι χίλιοι Έλληνες έπεσαν νεκροί. Ανάμεσά τους και ο Παπαφλέσσας. Ίδια ήττα θα πάθουν οι Έλληνες λίγες μέρες αργότερα στην κορυφή της Δραμπάλας.
Τελικά ο Ιμπραήμ κατέλαβε την Τρίπολη στις 11 Ιουνίου. Από εκεί πήρε 6.600 Αιγυπτίους στρατιώτες του με κατεύθυνση το Ναύπλιο.
Φυσικά οι Έλληνες έμειναν άπραγοι μπροστά σε αυτά τα γεγονότα. Είχαν στείλει από πολύ νωρίς τον Γιάννη Μακρυγιάννη να πάει στην Τρίπολη και να την οχυρώσει. Όταν όμως έφτασε εκείνος στον Αχλαδόκαμπο έμαθε πως η Τρίπολη καταλήφθηκε ήδη. Στον Αχλαδόκαμπο ο Μακρυγιάννης βρήκε πολλά εφόδια. Χωρίς δεύτερη σκέψη τα μετέφερε στους Μύλους του Άργους.
Οι Μύλοι τότε ήταν χωριό με μόνο τριάντα σπίτια, κάποιους νερόμυλους και πολλά τρόφιμα για τους Έλληνες. Επίσης είχε δύο λιθόκτιστους πύργους κι έναν περιτοιχισμένο κήπο που παλιότερα άνηκαν σε έναν αγά. Χάρη στα έλη οι Μύλοι θα ήταν ένα τέλειο σημείο οχύρωσης. Ο Μακρυγιάννης αποφάσισε λοιπόν να οχυρώσει τους Μύλους. Δεν είχε παραπάνω από εκατό άνδρες αλλά και πάλι τους έριξε στην δουλειά. Μερικοί οπλαρχηγοί τον συμβούλεψαν να κλειστεί στο φρούριο του Ναυπλίου. «Αν κλειστούμε εκεί γρήγορα θ’ αναγκαστούμε να υποκύψουμε όπως και στα άλλα φρούρια. Εδώ θα κριθεί η τύχη του Ναυπλίου και της Επανάστασης!» τους απάντησε. Συνέχισαν λοιπόν τις οχυρώσεις. Όλη μέρα έστηναν προμαχώνες, οχύρωναν σπίτια, άνοιγαν πολεμίστρες στο τοίχο του κήπου και στο τέλος άνοιξαν ένα υπόγειο αυλάκι και μ’ αυτό έφεραν νερό στους πύργους.
Την οχύρωση παρακολουθούσε ο Γάλλος ναύαρχος Ερρίκος Δεριγνύ (Henry de Rigny), που με τη ναυαρχίδα του είχε αράξει εμπρός στους Μύλους. Αναρωτιόταν πως τόσοι λίγοι θα μπορούσαν να σταματήσουν τις χιλιάδες του Ιμπραήμ. Κατέβηκε λοιπόν από το πλοίο του να μιλήσει στον Μακρυγιάννη. Όταν τον βρήκε του είπε:
-Μακρυγιάννη, δεν έχεις δικαίωμα να πολεμήσεις τον Ιμπραήμ. Έκανες συνθήκη στο Ναβαρίνο και σαν τίμιος άντρας πρέπει να την σεβαστείς.
-Εγώ έκανα συνθήκη με τον Ιμπραήμ διότι δεν είχα τρόφιμα και νερό. Τώρα όπου είμαστε και εμείς χορτάτοι θα δει πως πολεμούν οι Έλληνες.
Ο Δεριγνύ δεν επέμεινε. Μετά από λίγο όμως ξανακατέβηκε από το πλοίο του να συμβουλέψει τον Μακρυγιάννη, τάχα φιλικά, να μην πολεμήσει τον Ιμπραήμ:
-Πως θα μπορέσεις να κρατήσεις τον Ιμπραήμ με τόσους λίγους πολεμιστές και με αυτές τις αδύνατες θέσεις που κρατάς;
Περήφανη ήταν η απάντηση του Μακρυγιάννη:
-Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει, και δείξουμε την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε λίγοι για τα στρατεύματα του Ιμπραήμ παρηγορούμαστε με ένα τρόπο πως η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε λίγους. Πως αρχή και τέλος, παλιότερα έως σήμερα όλα τα θηρία της γης πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Και οι λίγοι που αποφασίζουν να πεθάνουν λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδίζουν. Στη θέση όπου είμαστε σήμερα θα δούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
Ο Δεριγνύ σάστισε. Ύστερα από λίγο έσκυψε και του είπε: «Τρε μπιέν» (=πολύ καλά) κι αποχώρησε στην ναυαρχίδα του.
Μία μέρα μετά τη εγκατάσταση του Μακρυγιάννη στους Μύλους έφτασαν ενισχύσεις: ο γενναίος Δημήτριος Υψηλάντης με 17 Φιλέλληνες σωματοφύλακες του, ο Κωνσταντής Μαυρομιχάλης με τους Μανιάτες του, ο Χατζημιχάλης Δαλιάνης με τους πολεμιστές του, οι αδελφοί Χατζή-Στεφάνης και Χατζή-Γιώργης Δημητρίου και κάμποσοι Ολύμπιοι αγωνιστές. Αρχηγός των Ελλήνων διορίστηκε ο Δ. Υψηλάντης και υπαρχηγός ο Κ. Μαυρομιχάλης μα κανονικά ο κάθε οπλαρχηγός δρούσε με δικιά του πρωτοβουλία χωρίς να έχει διαταγές. Ο Δεριγνύ θέλοντας πάλι να αποτρέψει την μάχη μίλησε στον Υψηλάντη να αποχωρήσει εκείνος και με τις ολιγάριθμες δυνάμεις του. «Εδώ ήρθαμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε» απάντησε ο Υψηλάντης. Την ίδια μέρα 35 μικρά ελληνικά πλοία αγκυροβόλησαν μπροστά από τους Μύλους.
Όταν οι Έλληνες τέλειωσαν τις οχυρώσεις τοποθέτησαν σκοπούς και αποκοιμήθηκαν. Οι σκοποί όμως ήσαν κουρασμένοι και πιστεύοντας πως ο Ιμπραήμ δεν θα φτάσει την νύχτα κοιμήθηκαν κι αυτοί. Μα ο Ιμπραήμ έφτασε την νύχτα! Οι Τούρκο-Αιγύπτιοι στρατιώτες του πλησίασαν απειλητικά τις ελληνικές οχυρώσεις. Λίγο ακόμα και θα έσφαζαν τους Έλληνες στον ύπνο τους! Ευτυχώς ο Μακρυγιάννης ξύπνησε μέσα στην νύχτα γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ονειρευόταν πως ένας άντρας τον σκούνταγε και του έλεγε να σηκωθεί. «Φοβάμαι και πάντοτε προσέχω να μην χαθώ άδικα» γράφει στα απομνημονεύματά του. Είδε από το παράθυρο του πύργου όπου κοιμόταν και έβαλε τις φωνές: «Τούρκοι! Τούρκοι!» Κάποιοι πολεμιστές του ενοχλημένοι λέγανε: «Ο Μακρυγιάννης πέθανε από το φόβο του και δεν κοιμάται, όλο Τούρκους ονειρεύεται!» Ο Μακρυγιάννης όμως συνέχισε να φωνάζει και πήρε καμιά πενηνταριά συντρόφους, βγήκε έξω από την πίσω πόρτα του πύργου και, χωρίς να τους πάρει κανείς είδηση, οι Έλληνες βρέθηκαν πίσω από τις πλάτες των εχθρών τους. Μία ομοβροντία ήταν αρκετή να κάνει τους τελευταίους να υποχωρήσουν.
Οι Τούρκοι όλη την ημέρα δεν τόλμησαν να ξαναεπιτεθούν. Αυτό έδωσε χρόνο στον Μακρυγιάννη να κάνει τις οχυρώσεις καλύτερες και να ξεκουράσει τους άνδρες του. Κατά το μεσημέρι οι Έλληνες πήραν τις θέσεις τους: Ο Υψηλάντης οχυρώθηκε σε ένα νερόμυλο βορειοδυτικά του κήπου, ο Μαυρομιχάλης και ο Δαλιάνης νοτιοανατολικά, σε ένα μονοπάτι προς το Κιβέρι και σε μερικές παλιές αποθήκες και ο Μακρυγιάννης με τους αδελφούς Δημητρίου ανέλαβαν να υπερασπίσουν το κέντρο της παράταξης, δηλαδή τον περιτοιχισμένο κήπο και τους πύργους. Μερικοί οπλαρχηγοί συμβουλεύουν τον Μακρυγιάννη πάλι να κλειστεί στο Ναύπλιο. Ο Μακρυγιάννης αρνείται και για να σιγουρευτεί πως δεν θα φύγουν διώχνει τα άλογα από την στεριά και τα πλοία από την θάλασσα. Την ίδια ώρα άλλα δύο μικρά Ψαριανά πλοία αποβίβασαν στα παράλια των Μύλων λίγες δεκάδες οπλοφόρους Κρητικούς είχαν έρθει να βοηθήσουν και εντάχθηκαν με το σώμα του Υψηλάντη. Οι Έλληνες συνολικά ήσαν λιγότεροι από 300. Αυτή η δράκα απελπισμένων πολεμιστών έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσει 6.000 Αιγύπτιους πεζούς και 600 ιππείς με 3 κανόνια!
13 Ιουνίου του 1825, ημέρα Τετάρτη. Η επίθεση των Αιγυπτίων άρχισε γύρω στις 5:00 το απόγευμα που είχε δροσίσει ο καιρός. Χωρισμένοι σε τρεις φάλαγγες επιτέθηκαν στους Έλληνες. Μερικοί Αιγύπτιοι προσπάθησαν να διεισδύσουν στους Μύλους από τα έλη αλλά απέτυχαν. Τρεις επιθέσεις έγιναν από την μεριά των Κ. Μαυρομιχάλη-Δαλιάνη αλλά και οι τρεις αποκρούστηκαν χάρη στα πυκνά πυρά των Ψαριανών πλοίων. Η κατάσταση του Μακρυγιάννη όμως είχε γίνει πραγματικά δύσκολη. Οι Αιγύπτιοι, που είχαν επικεντρώσει την επίθεση τους στο κέντρο, άρχισαν να κάμπτουν τους Έλληνες και τους έφεραν σε δύσκολη θέση. Αλλά ευτυχώς ο Μακρυγιάννης αντιλήφθηκε πως οι στρατιώτες του Ιμπραήμ προχωρούσαν ύστερα από πίεση και προτροπές των αξιωματικών. Τότε έδωσε διαταγή στους πολεμιστές του να σκοτώνουν τους αξιωματικούς τους. Έτσι οι Αιγύπτιοι έχασαν το θάρρος τους και οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν. Τότε ο Ιμπραήμ έβαλε μπρος τα κανόνια και το ιππικό. Οι Έλληνες γύρισαν στις θέσεις τους αλλά ο Μακρυγιάννης με πολλούς πατριώτες και Φιλέλληνες επιτέθηκε και απέκρουσε για μια ακόμη φορά τους Αιγυπτίους! Σε λίγο οι Αιγύπτιοι επιτέθηκαν κατά του Υψηλάντη και των Κρητικών. Αλλά και αυτή η απόπειρα τους στοίχισε πολλούς νεκρούς. Οι Έλληνες είχαν το πάνω χέρι!
Εκείνη τη στιγμή ο Δερίγνυ εντυπωσιασμένος από τους Έλληνες άρχισε και εκείνος να κανονιοβολεί με το πλοίο του τους Αιγυπτίους! Αργότερα έστειλε ένα βαρέλι ρούμι και τέσσερις αξιωματικούς του. Το ρούμι φούντωσε το ηθικό των Ελλήνων. Και την ίδια στιγμή άλλο ένα συμβάν θα αναθαρρέψει τους Έλληνες πιο πολύ: Έφτασαν πολύτιμες ενισχύσεις από το Ναύπλιο. Πρώτος ήρθε ο γενναίος Μήτρος Λιακόπουλος με 150 πολεμιστές και ακολούθησε ο λοχαγός Κάρπος Παπαδόπουλος με εξήντα επιπλέον τακτικούς στρατιώτες. Οι Έλληνες τότε, που είχαν φτάσει πια τους 490 άνδρες, σχεδίασαν άλλη μία επίθεση. Μία επίθεση νικηφόρα για τους Έλληνες και μοιραία για τους Τούρκους. Κατά την διάρκειά της μάχης αυτής, σώμα με σώμα, μία σφαίρα τρύπησε το δεξί χέρι του Μακρυγιάννη. Του λύθηκαν τα δάχτυλα και του ‘πεσε το σπαθί. Ψύχραιμος τύλιξε το ματωμένο του χέρι και συνέχισε τη μάχη κρατώντας το σπαθί στο άλλο.
Τρεισήμισι ώρες είχε κρατήσει η μάχη. Ο Ιμπραήμ ανησυχούσε πολύ. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως θα νικιόταν για πρώτη φορά! 
Όσο και να πίεζε τους στρατιώτες του, εκείνοι υποχωρούσαν πανικοβλημένοι ώσπου έφτασαν στο σημείο να βρεθούν διακόσια και πλέον μέτρα μακριά από τους Έλληνες! Ο Ιμπραήμ μόνο τότε πήρε την απόφαση πως είχε νικηθεί.
Παραπάνω από 100 Αιγύπτιοι σκοτώθηκαν, ενώ οι Έλληνες έχασαν μόνο 4 άντρες και τραυματίστηκαν πέντε. Δύο μέρες μετά την μάχη ο Ιμπραήμ αποχώρησε από την Αργολική πεδιάδα και γύρισε στην Τρίπολη. Η μάχη των Μύλων, στις 13 Ιουνίου 1825, ήταν από τις μεγαλύτερες μάχες του αγώνα. Χάρη στην αποκοτιά των Ελλήνων οπλαρχηγών να σταματήσουν τον Ιμπραήμ με τόσους λίγους άντρες σώθηκε το Ναύπλιο, η κυβέρνηση και όλη η Επανάσταση.
Οι εικόνες περιέχονται στα βιβλία των Εκδόσεων Στρατίκη
